Hiroshima en Miyajima

Het is alweer een hele tijd geleden dat ik een verhaal heb geschreven en dat heeft een zeer positieve reden. Hoewel ik nog wel een paar samenvattingen van mijn reizen zal plaatsen (inclusief foto’s) ben ik ondertussen begonnen op de universiteit in Tokyo. Erg leuk allemaal, maar ook erg druk. Ik zal hieronder eerst mijn verhaal over Hiroshima en Miyajima plaatsen, waarna ik ook een actueel stukje over mijn tijd hier in Tokyo zal schrijven.

6 Augustus 1945 8:15 ik denk dat niet iedereen weet wat er op dit moment gebeurde, maar ik zal het voor altijd onthouden. Het was het tijdstip waarop de eerste atoombom afging boven Hiroshima. Hoewel Hiroshima tegenwoordig een hele mooie (Europees uitziende) stad is met brede straten, grote kantoren en veel terrasjes (die zie je niet veel in Japan), ligt het hart van de stad in het verleden. Het centrum is het Memorial Peace Park met al haar attributen. In dit mooie grote groene park, dat toegewijd is aan de oorlog en de atoomboom, zijn overal herinneringen en monumenten aan die ene dag. Het meest bekende beeld van de stad Hiroshima is de A-bomb Dome. Dit gebouw met de typerende ijzeren koepel was een van de weinige gebouwen die niet volledig door de bom verwoest waren. Dat het gebouw niet volledig verwoest was betekent niet dat de mensen minder aangetast waren. Niemand die in dit pand stond heeft het overleefd, iedereen was op slag dood.

Verder is er het Childrens monument; hier hangen duizenden origami kraanvogels, welke in Japan het tegen voor gezondheid en voorspoed betekenen. Dit is begonnen door een klein meisje die de knal van de bom wel overleefde, maar een paar maanden later werd gediagnostiseerd met leukemie. Zij dacht dat als je 1.000 kraanvogels kon vouwen zij zou genezen, maar voordat ze klaar was overleed ze. Verslagen door het verlies, maar geïnspireerd door haar wilskracht besloten haar klasgenootjes de opdracht te vervullen. Deze groep kreeg nationale aandacht en toen besloten kinderen uit het hele land kraanvogels te vouwen en naar Hiroshima te sturen. Zo werden 1.000 kraanvogels 10.000 kraanvogels, welke allemaal te zien zijn in de kasten bij dit monument. Ondanks dat dit bijna 70 jaar geleden was, brengen nog altijd mensen nieuwe kraanvogels naar dit monument om de omgekomen kinderen te eren.

Toch zijn de twee musea in het park wel het meest indrukwekkend. Het eerste museum is een tombe met een herdenkingshal. Hier is mozaiek van Hiroshima net na het bombardement gemaakt met 290.000 stukjes, ieder steentje vertegenwoordigd iemand die is overleden door de bom. Ook zijn hier verhalen te lezen van mensen die de bom hebben overleefd. Zo las ik het verhaal van een 6 jarig jongetje dat altijd klaagde dat zijn tafel in een hoekje achter in de klas stond, zonder raam. Dit laatste kleine detail is de reden geweest dat hij nog leefde. Toen de bom ontplofte stierven al zijn klasgenootjes voor zijn ogen, door de klap en het rondvliegende glas.

Het grote museum is centraal gelegen in het park en kijkt uit op de catacombe, met vijver en het eeuwige vredes vuur, waarin de namen van alle overledenen staan. In dit museum waren vele documentaires te zien, ledematen, gescheurde kleren, foto’s en nog veel meer aandenken aan die fatale dag. Ik kan werkelijk niet beschrijven hoeveel indruk dit museum heeft gemaakt, maar laten we het erop houden dat ik geen voorstander ben van atoomwapens.

Hoewel mijn eetlust de eerste paar uur weg was na het bezoek aan het museum, moest ik uiteraard ook wel weer gaan avondeten. Hiroshima is dan zeker geen vervelende plaats om te zijn, want ik heb hier werkelijk heerlijk gegeten. Dit was ook een van de eerste plekjes waar ik tijdens mijn etensmaal met de lokale bevolking sprak, wat erg grappig was (uiteraard niet in het Engels, maar met handen en voeten).

Na twee daagjes in Hiroshima te zijn geweest had ik de kortste reisdag van mijn hele trip. Na 30 minuten met de trein en 10 minuten met de boot stond ik namelijk al op Miyajima, een (voormalig?) heilig eiland. Hoewel niet veel mensen deze plek daadwerkelijk bezoeken, zullen veel mensen de foto’s wel herkennen. Het is namelijk bekend om zijn grote Torri-gate en Shrine die in het water staan.

Ik sliep hier in een moderne Ryokan, dus ik sliep wel op een futon op de grond, maar we hadden wel warm water en electra. Het personeel was erg vriendelijk en hielpen mij met het plannen van al mijn activiteiten. Zo heb ik (uiteraard) de shrine op het waterbezocht, wat toch wel bijzonder is. Je ziet de koi-vissen namelijk zo onder de shrine door zwemmen. Verder heb ik nog vele pagoda’s en tempels bezocht. Ook hier geldt, net zoals in Kyoto, dat ze allemaal weer even indrukwekkend waren en niks teleurstelde.

Aangezien Miyajima een berg-eiland is kon ik het natuurlijk ook niet laten om ‘even’ de berg te beklimmen. Nu moet ik wel toegeven dat ik wel een beetje lui was, want ik heb de kabelbaan omhoog genomen. Toch was het nog wel een hele klim, want de kabelbaan ging helemaal niet naar de top, maar alleen in de richting (dit wist ik niet). Ik mocht dus nog even 1 uur naar de top klimmen! Het uitzicht was gelukkig wel zeer bevredigend. Het enige probleem wat ik toen kreeg was dat het al avond begon te worden en om 6 uur is het hier donker. Het werd dus een beetje haasten tijdens mijn weg naar beneden. De kabelbaan was ondertussen al dicht, dus kon ging ik zelf op avontuur naar beneden. Ik moet toegeven dat dat wel een spannend avontuur was, want veel tijd voor zonsondergang had ik niet meer. Gelukkig was ik na 3 uur zweten weer terug in de haven met het laatste beetje daglicht en kon ik na mijn heerlijke avondmaal een welverdiende nachtrust nemen, maar niet voordat ik mijn eerste origami vogel had gemaakt.