I'm going on an adventure!

Na maanden van voorbereiding is mijn reis dan ook eindelijk begonnen. Na een korte vlucht naar london zou er geracet moeten worden want mijn vervolgvlucht zou 1 uur en 50 minuten later alweer opstijgen, maar het overstappen zou 1 uur en 30 minuten duren (je moet met bus en veel roltrappen naar een andere terminal een paar kilometer verderop). Dus toen mijn vlucht naar Londen ook nog eens 20 minuten vertraagd was zag ik het alweer gebeuren dat ik vast zou zitten in Londen. Echter is het geluk met de dommen en reisde ik blijkbaar op een rustige dag. De bus stond al op mij te wachten, bij de douane en de security was ik de enige reiziger dus 30 minuten nadat ik uit mijn vliegtuig was gestapt stond ik alweer voor de volgende gate. Dit gaf mij dus voldoende tijd om het gigantische vliegveld van Heathrow met al haar mooie winkels en markante passagiers eens te bekijken. De vlucht zelf was prima. Japan Airlines is een prima maatschappij. De beenruimte in economy is zelfs genoeg voor een professioneel basketballer! Geweldig eten, grote touch screens, geen persoon in de stoel naast mij, het leek allemaal te mooi voor woorden, wat het ook was. Eenmaal geland op Haneda International Airport bleek namelijk dat er één van mijn tassen niet mee was gekomen. Uiteraard was dit mijn backpack met al mijn zomerkleren... :( nouja dan maar lekker met mijn dikke truien naar het hostel.

Het hostel was prima. In de bijlage staan foto's zodat jullie kunnen zien hoe mijn hok/kamer was. Heel grappig om eens te doen, maar het was wel even wennen om op een 1,5 cm dikke mat te liggen. Je voelt de houten voel in je rug. Gelukkig was de locatie wel uitmuntend. Na het droppen van mijn tas bedacht ik dat het handig was om een avondwandeling te maken zodat ik een beetje wist waar ik was. Na een korte wandeling kwam ik in Shinjuku. Shinjuku is een wijk dat eigenlijk alleen maar bestaat uit het grootste treinstation ter wereld. Dagelijks stappen 3,7 miljoen mensen hier op het OV. In dit station (wat 500 meter breed, 1 kilometer lang en 11 verdiepingen hoog) zit alles. Van chique kledingwinkels tot de japanse zeeman. Je koopt er de raarste gadgets, het lekkerste eten of een exotisch huisdier. Dit alles gaat gepaard met tv schermen van 3 verdiepingen groot, overal neon verlichting en hard(e) Japans(e) muziek/geschreeuw. Om dit station heen zitten ook andere hevig verlichte straten en uiteraard moest ik deze straten ook even bekijken. Er leuk, gezellig, ik kreeg het idee dat ik op de kermis liep zo veel lichtjes en belletjes. Twee dagen later zou ik er achter komen dat dit de fabuleuze red light district van Japan was.

De volgende dag was ik vroeg uit de Futōn, want ik zou mijn wintertas ergens stallen zodat ik hier niet mee hoefde te reizen. Dit bleek echter nog een hele opgave, want; nagenoeg niemand hier spreekt engels en zij die dat wel doen (english speaking staff) spreken het zeer gebrekkig; er zit geen logica in de opbouw van straten of nummers (15 naast 27 en een straatnaam kan tijdelijk worden onderbroken door een andere straatnaam om vervolgens weer verder te gaan en het metrosysteem van Tokyo is gecompliceerd voor een eerste gebruiker. Je loopt makkelijk 5 minuten onder de grond, zoekend naar de juiste uitgang. En heb je de verkeerde genomen dan kan je weer 100+ treden naar beneden nemen, 500 meter lopen en weer 100+ treden omhoog.

Toen de wintertas eindelijk veilig opgeslagen was werd het tijd om de toerist uit te gaan hanger. Eerst in Ginza alle wolkenkrabbers en meest exotische kledingwinkels bekeken. De prijskaartjes hier bevatten al snel 5 nullen. Daarna naar het Imperial Palace geweest. Helaas is deze gesloten voor publiek, maar je kan wel alle gigantische poorten en slotgrachten bekijken (hoewel slotkanalen misschien toepasselijker is, zo groot). Het park dat er bij ligt is prachtig en het is grappig hoe je in zo'n drukke metropool ineens volledig tot rust kan komen in de stilte die zo'n park bied.

Graag herinner ik jullie er nog eens aan dat ik alleen de winterkleding had. Dus ik liep daar vrolijk door de stad, in een lange broek en overhemd met hoge dichte schoenen, in 36 graden terwijl ik telkens een paar honderd treden kon beklimmen. Jullie begrijpen dat het tijd was voor een drankje. Nu denken jullie misschien dat ik op een lekker terrasje ben gaan zitten, maar helaas moet ik jullie teleurstellen. Tot dus ver ben ik eigenlijk nog geen buitenterrasjes tegen gekomen. Iedereen zit binnen in kleine barretjes of kroegjes. Gelukkig staat er op bijna iedere hoek van de straat wel een verkoopautomaat waar iedereen zijn drinken vandaan haalt.

Aangezien ik toch het metrosysteem moest leren kennen besloot ik het nog een keer te proberen. Dit keer verliep alles zonder problemen en eindigde ik in Ueno, wat een beetje authentiek zou moeten zijn. Wat ik vooral vond was een heel mooi park met een mooie tempel bovenop het metrostation. Echter was deze tempel niet mijn definitieve bestemming in Ueno. Aan het eind van dit park ligt namelijk het Tokyo National Museum. Tweeëneenhalf uur heb ik mij gewaand in de historie van Japan. Conclusie: "Made in China" bestaat al eeuwen. Rond de 6e eeuw kwam het boeddhisme vanuit China in Japan. Hiermee kwamen ook veel Chinese gewoontes overwaaien. Als in China dan een nieuwe trend (theeceremonies, kalligrafie, zijde kleding, enz) ontstond deden de Chinese boeddhisten hier ook aan mee. Zij deelden deze kennis en gewoontes als zij op bezoek kwamen bij hun Japanse broeders en aangezien het boeddhisme zo groot was nam de gehele bevolking het weer over van de Japanse monniken. Uiteraard waren er in het museum ook prachtige Samurai zwaarden, kimono's en oude tekstrollen ten toon gesteld. Het was zeker de moeite waard, mede dankzij de airco.

Die avond ben ik in Shinjuku wezen shoppen. Ik had namelijk genoeg van die lange broek en er waren schone boxers nodig. Het was even zoeken, want de Japanse maten zijn nou net even iets anders dan dat wij gewend zijn. Het leuke van geen borden kunnen lezen is dat je op de mooiste plekken komt. Je ziet een groot bord met een pijl erop en die ga je gewoon volgen. Opeens sta je voor een lift waarboven "Obervation floor Tokyo Government" staat, nou dan doen we dat toch! De gemeente van Tokyo is namelijk zo aardig geweest om de 45e verdieping van hun gebouw openbaar te maken, waardoor je een prachtig uitzicht over de hele stad krijgt. Die foto's spreken voor zich.

Zaterdag werd er even uitgeslapen, want veel geslapen had ik niet. Daarna toch maar even naar het kantoor van Japan Airlines gegaan om te vragen waar die backpack nou eigenlijk bleef en of ik mijn boxers kon declareren. Na vele handgebaren, gebroken engels, heel veel "sorry" en "gomenasai" te hebben gehoord kon ik weer tevreden door. Mij. Tas zou die avond bezorgd worden (wat ook zou moeten want de volgende dag ging ik weer weg) en met de onkostenvergoeding die ik kreeg kan ik nog wel tien boxers kopen.

Verder heb ik die dag een beetje gedwaald door de stad tot ik ineens recht voor de Tokyo Tower stond. Terwijl ik een 'genoot' van mijn broodje met gefrituurde witvis in ??-saus met cheddar kaas(gok ik, kan natuurlijk niet lezen wat ik heb besteld), ging ik naar het uitkijkpunt van de Tokyo Tower. Ook hier weer een prachtig uitzicht over een stad die nergens lijkt te eindigen.

Na een kleine foto sessie op 150 meter hoogte moest er opeens toch wel naar het hostel worden geracet. Het was intussen avond geworden maar ik was vergeten dat ik de volgende dag uit mijn hostel moest! Gelukkig is tegenwoordig alles digitaal en kon ik zo kijken wat nog een leuke bestemming was en een Ryokan (traditionele Japanse herberg) boeken in Kyoto, de oude hoofdstad van Japan.

Die avond besloot ik met Jules, een franse jongen die tegenover mij sliep, uiteten te gaan. Je kan echt geldige restaurantjes tegenkomen hier. Je loopt over straat ziet een bord met plaatjes van eten en beklimt twee verdiepingen waarna je in een restaurant eindigt van circa 20 vierkante meter. Ook hier was het gewoon iets op de kaart aanwijzen en kijken wat je krijgt. Als je dan ziet dat de kok een pizza begint te maken kan je weer rustig ademhalen, wetende dat je in ieder geval geen levend beest, octopus, walvis of iets anders raars hebt besteld.

Na een zoektocht naar een leuke bar (het was immers zaterdagavond) kwamen wij van een koude kermis thuis. Aangezien het OV er om 12 uur mee ophoudt en Japanners niet meer dan 2 a 3 bier kunnen drinken sluiten alle kroegen om 11 a 12 uur.
Natuurlijk zijn er dan nog wel dingen open, maar aangezien wij beiden geen Japans konden lezen, wisten we niet of we een eettent, een bar of iets ander binnen zouden lopen. Je kan namelijk nooit naar binnen kijken. Alles cafe's, kroegen, restaurant en meer zitten in grote 'verzamelgebouwen' aan de buitenkant hangen dan neonborden waarop staat op welke verdieping hun etablissement zit. Tenzij je Japans kan lezen moet je wel het smalle trappetje op en/of af om te achterhalen wat er zit. Aangezien we nou ook niet zo avontuurlijk waren (en dit blijkbaar ook de rosse buurt was) gingen we teleurgesteld naar huis. Gelukkig kwamen we op de terugweg ineens ergens neonverlichting tegen die de letters BAR spelde! In een kelder van 2 meter breed en 8 meter lang schoven wij aan de bar en lieten ons serveren door een chique japanner in gillet. Met allemaal mooie drankflessen en jazz op de achtergrond zou de avond nog succesvol eindigen.

Aangezien ik de volgende dag mijn bed toch te lekker vond besloot ik mijn eerste trein te missen en dan maar een ochtendtripje naar Akibara (electric geek town) te plannen. Ik heb even snel alle nieuwe gadgets bekeken en ik kan concluderen dat er nog veel goeds ons te wachten staat.

Daarna werd het toch echt tijd voor de trein naar Kyoto. Aangezien de Shinkansen (hoge snelheidstrein) onbetaalbaar is heb ik dit gedaan met de lokale treintjes. Dit duurt een leuke 11 uur in totaal met 12 keer overstappen, maar was zeker de moeite waard. Zo heb ik het binnenland en de kleine Japanse dorpjes kunnen bewonderen. Des te verder ik van de stad af was des te meer werd ik een attractie voor de lokalen. Hoe ik uiteindelijk in Kyoto ben gekomen is een wonder, want uiteraard sprak niemand engels, maar in het binnenland zijn er ook geen engelse timetabels meer. Al met al was dit een geslaagde dag waarin ik ook nog een zeer uitgebreid verslag kon schrijven! In de toekomst zullen deze korter zijn, want zo'n lange reis als dit hoef ik gelukkig niet meer te maken.


Sayonara